دهمین امام نور، حضرت امام هادی روز دوم رجب 212 ق. در «صَریا» شش کیلومتری مدینه دیده به جهان گشود.
«صَریا» روستایی بود که حضرت موسی بن جعفر آن را احداث کرده بود.
مادرش «سمانه» مغربی بود.
مادر هفت امام کنیز بود.
این شیوه ی امامان که با کنیزان ازدواج می کردند، یک مبارزه ی جدّی با شیوه ی اشراف گرایی و ارج نهادن به ارزش های انسانی بود.
این کنیزان از بلاد مختلف به صورت اسیر به مدینه آورده می شدند و به عنوان کنیز به فروش می رسیدند.
امامان نور این ها را خریداری کرده، آزاد می کردند، سپس با آن ها ازدواج می کردند.
این کنیزان افراد بسیار فرهیخته ای بودند و در سرزمین حجاز هماوردی نداشتند.
امام هادی در مورد مادرش «سمانه» می فرماید:
مادرم به حق من عارف بود، اهل بهشت بود، شیطان به او راه نداشت و محفوظ به حفظ الهی بود.
امام هادی در عصر مامون متولد شد و در دوران امامتش با شش خلیفه معاصر بود: معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین و معتز.
در علم خداوند مقدر بود که امام زمان در سنین کودکی به امامت برسد، خداوند منان برای این کار اولا دو تن از پیامبران (حضرت عیسی و حضرت یحیی) را در سنین کودکی به نبوت مبعوث نمود، چنانچه در قرآن به آن تصریح شده است.(1)
ثانیا امام جواد را در هفت سالگی و امام هادی را در هشت سالگی به امامت منصوب نمود.
پیامبران و امامان علمشان «لدنّی» است، نیازی به نحصیل ندارند و لذا امامان (با اخلاف سن موجود) از لحاظ علمی یکسان می باشند.
-----------------
1- سوره مریم، آیه های 12 و 30.