پنجم رجب، سالروز شهادت عالمی فرهیخته، شاعری برحسته و دانشمندی پاک باخته، از اصحاب امام هادی می باشد.
ابو یوسف، یعقوب بن اسحاق، مشهور به «ابن سکیت» در سال 186 ق. در «دورق» از شهر های خوزستان، دیده به جهان گشود.
ادبیات را نزد پدرش آموخت، سپس به بعداد مهاجرت کرد، از محضر اساتید برجسته ای چون: شیبانی، فرّاء و ابن اعرابی بهره برد.
آثار گرانسنگی در صرف، نحو، شعر و ادب از او بر جای مانده که 11 اثر فاخر از ایشان به چاپ رسیده است.
هنگامی که آوازه اش در بغداد پیچید،، از سوی متوکل برای تعلیم دو فرزندش معتزّ و مویّد دعوت به عمل آمد.
او که قدرت امتناع نداشت، به تدریس، تربیت و تعلیم فرزندان متوکل مشغول شد و شدیداً تقیّه را رعایت می کرد تا روزی که متوکل با کمال گستاخی به او گفت: آیا این دو فرزند من پیش تو عزیزتر هستند یا حسن و حسین؟!
ابن سکیت دیگر سکوت را جایز ندید، با کمال شجاعت گفت:
قنبر غلام امیر مومنان نزد من از تو و فرزندانت عزیزتر هست.
متوکل از این سخن، سخت برآشفت و دستور داد زبانش را از قفا بیرون آورند و به فجیع ترین شکل او را به شهادت رسانیدند. (1)
شهادت افتخار آمیز این شاعر شیفته ی اهلبیت، در روز پنجم رجب 244 ق. به دست خبیث ترین انسان روی زمین اتّفاق افتاد.
----------------------------
1- صفدی، ابن خلّکان: 6 / 400.
